Where the friend’s house is
asked a horseman at dawn
.The sky paused
To the dark sands, the passer-by gave the twig of light
.between his lips
:Pointing to a white poplar, he said
Before you reach the tree
There is an orchard aisle greener than God’s dream
Where love is as blue as the Wings of Honesty
,Walk to the end of the alley
.emerging from beyond Maturity
Turn towards the Flower of Solitude
Two steps to the flower
Stay by the eternal fountain of the earth’s myths
.Then a lucid fear will encompass you
In the fluid sincerity of space, you will hear a rustle
You will see child
On a tall plane tree, picking a young bird
from the Nest of Light
Ask him
Where the friend’s house is
“خانه ی دوست کجاست؟” در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:”نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر بدر می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه ی نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست.”
teacherheydari.blogfa.com
